Γεώργιος Γρίβας Διγενής: Άξιο Τέκνο της Πατρίδος!

Ο Γεώργιος Θεοδώρου Γρίβας είδε το πρώτο φως του ήλιου στις 23 Μαϊου 1898 στη Λευκωσία. Η καταγωγή του όμως είναι από το χωριό Τρίκωμο της Καρπασίας, επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου, όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Ο ίδιος γραφει για την παιδική του ηλικία: “Αι πρώται παιδικαί αναμνήσεις μου, παραμένουν ζωηρώς συνυφασμέναι με λαμπράς ιεροτελεστίας μεσα εις τον διακεκοσμημένον από θαυμάσιας Βυζαντινάς τοιχογραφίας ναόν της Παναγίας της γενέτειρας μου κωμοπόλεως του Τρικώμου. Ενθυμούμαι με συγκίνησιν το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα, το οποίον κατέκλυζε την καρδίαν μου, την ακαθόριστον έννοιαν της προσπελάσεως του θείου, ήτις ως εχέγγυον πίστεως και ελπίδος, έφθανεν από τα βάθη των αιώνων μεσα από τα διαδοχικάς γενεάς των προγόνων μου και έδιδε νόημα εις την ζωήν μου και περιεχόμενον και σκοπόν εις τας πράξεις μου,”

Και συνεχίζει: “ουδέποτε θα λησμονήσω τα σεβάσμια πρόσωπα των ταπεινών αγροτών, οι οποίοι με κατάνυξιν παρηκολούθουν τότε την θείαν λειτουργίαν και με ευλάβειαν εχάρασσον δια της χειρός των επί του στήθους των, το σημείον του τιμίου σταυρού. Υπήρχεν εις τα πρόσωπα αυτά, τα οποία τόσον πολύ ωμοίαζον με τας μορφάς των τοιχογραφιών του ναού, όλη η εγκαρτέρησις, αλλά και όλος ο βουβός πόνος του Κυπριακού λαού, ενός λαόύ, ο οποίος υπέστη μυρίας δοκιμασίας από τους παντοίους κατακτητάς του, χωρίς ομως να υποδουλωθεή ψυχικώς και να υποκύψη. Υπήρχεν εις τα πρόσωπα αυτά η έκφρασις εκείνη της γαλήνης, την οποίαν συνήθως αποτυπώνει η βαθειά προς τον θεόν πίστις και η προσήλωσις εις τα εθνικά ιδεώδη.”

“…Εις ολίγων χιλιομέτρων απόστασιν από την οικίαν όπου εγεννήθην, μου επεδεικνύοντο μετα θαυμασμού υπό των πρεσβυτέρων, τα σπίτια και η πέτρα του Διγενή, η δε μητέρα μου πολλάκις με απεκοίμησεν εις τα γόνατά της με τους εξυμνύντας την ανδρείαν του ηρωϊκού Ακρίτα στίχους του δημοτικού τραγουδιού “Ο Διγενής και ο Χάρος”

Οι γονείς και οι δασκάλοι του του δίδαξαν την αγάπη προς την πατρίδα και την πίστη προς τον Θεόν. Σ’ αυτούς τους σταθερούς πυλώνες της φιλοπατρίας και της Θεοσέβειας, εδράζεται ο βιος και η πολιτεία του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή.

Την περίοδο 1909 – 1915 φοιτά στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία. Ζει στις συνοικίες Αγίου Κασσιανού και Χρυσαλινιώτισσας.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΜΥΘΟΙ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ

Δημοσιεύουμε το επόμενο άρθρο, όπως αυτό είχε ανέβει σε μη ενεργό πλέον ιστολόγιο.

«Λαϊκοί μας σύντροφοι. Η Τεκτονική κυβέρνηση κατοχής ετοιμάζεται να εκποιήσει ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας ηλεκτροπαραγωγής, το 30% δηλαδή τη λεγόμενη “μικρή” ΔΕΗ σε ντόπια και πολυεθνικά συμφέροντα. Όσοι από σας ζείτε με το άγχος της αποπληρωμής του επόμενου ληστρικού λογαριασμού ρεύματος καταλαβαίνετε την επίδραση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας στην μάχη της επιβίωσης του λαού και του Έθνους. Τονίζουμε ότι η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας δεν καθορίζει μόνο τη δυνατότητα ενός νοικοκυριού να καταναλώνει ηλεκτρική ενέργεια αλλά και των εγχώριων βιομηχανιών, οι οποίες με την ιδιωτικοποίηση γίνονται έρμαια του ιδιωτικού καρτέλ της ηλεκτρικής ενέργειας, μετακυλίοντας με τη σειρά τους το κόστος στον καταναλωτή μέσω των προϊόντων τους. Επομένως η ακριβή ηλεκτρική ενέργεια επιβαρύνει τόσο άμεσα όσο και έμμεσα τον Έλληνα άνεργο, εργαζόμενο ή συνταξιούχο.

Ας δούμε τώρα μερικούς νεοφιλελεύθερους μύθους, που προπαγανδίζουν συνεχώς τα καθεστωτικά φερέφωνα προκειμένου να καμφθεί η λαϊκή αντίδραση στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου από την πλουτοκρατία.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ALEXANDER BEDNOV!

Το τραγούδι έχει τίτλο: «Ξέρεις πόσο θέλω να ζήσω»

Το ιδρυτικό κείμενο του Ε.Δ.Ε.Σ

Το ιδρυτικό κείμενο της αντιστασιακής οργάνωσης «Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος«, γνωστότερη με το ακρωνύμιο ΕΔΕΣ, διατυπώθηκε από τους απόστρατους συνταγματάρχες Ναπολέοντα Ζέρβα και Λεωνίδα Σπαή και το δικηγόρο Ηλία Σταματόπουλο στις 9 Σεπτεμβρίου 1941 στο σπίτι του Ζέρβα στην Αθήνα.

Ὑπάρχει Ἐθνικὸς Δημοκρατικὸς Ἑλληνικὸς Σύνδεσμος, Ε.Δ.Ε.Σ., ὅστις ἔχει τὸν κάτωθι καθωρισμένον σκοπόν:

1. Νὰ ἐγκαθιδρύση εἰς τὴν Ἑλλάδα τὸ Δημοκρατικὸν πολίτευμα, σοσιαλιστικῆς μορφῆς, οἱανδήποτε καὶ ἂν θὰ εἶναι ἡ ἔκβασις τοῦ πολέμου.

2. Νὰ ἀποκαλύψη διὰ παντὸς μέσου καὶ κατὰ σαφῆ καὶ ἀναμφισβήτητον τρόπον τὴν προδοσίαν τοῦ τέως Βασιλέως Γεωργίου τοῦ Βʹ καὶ τῆς περὶ αὐτὸν σπείρας τῆς αὐτοκληθείσης Δικτατορίας τῆς 4ης Αὐγούστου, ἐπιβάλη εἰς πάντας τοὺς στυγνοὺς ἐγκληματίας βαρυτάτας κυρώσεις, δημεύση δ’ ἃμα τὰς περιουσίας των τόσον αὐτῶν καὶ τῶν συγγενῶν των ὅσον καὶ τῶν μετ’ αὐτῶν ὁπωσδήποτε συναλλαγέντων κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐπαράτου τυραννίας.

Montoneros: Οι Εθνικοεπαναστάτες της Αργεντινής

Ακολουθεί μετάφραση από το Εθνικιστικό Αντικαπιταλιστικό ιστολόγιο Open Revolt.

Από το 1970, η «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron συνασπίστηκε γύρω από μια ομάδα αντάρτικου πόλεων που αποκαλούνταν Κίνημα Περονιστών Montoneros (Movimiento Peronista Montonero). Οι Montoneros -με δύναμη περίπου 25.000 μαχητών- ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία -όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα». Καθώς γνωρίζουν οι περισσότεροι, ο Peron και η σύζυγός του, Evita, κυβέρνησαν την Αργεντινή τις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Η λαϊκή μορφή της Αργεντίνικης προσέγγισης της Τρίτης Θέσης, γνωστής και ως «δικαιοκρατία» ή «Περονισμός», είχε αναγνωριστεί ακόμα και από τους επικριτές της ως κοινωνικά προοδευτική. Δυστυχώς, μετά τον πρόωρο θάνατο της συζύγου του, ο Peron ανετράπη από αντιδραστικούς του στρατού και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΞΙΑ!

ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΣ;

Λαϊκοί μας σύντροφοι! Περιμέναμε με ανυπομονησία, ομολογούμε, να διαβάσουμε το βιβλίο του Κώστα Τριανταφυλλίδη με τίτλο “Η γενετική ιστορία της Ελλάδας” ώστε να διευρύνουμε τις γνώσεις μας σε φυλετικά ζητήματα. Πράγματι, το βιβλίο αποδεικνύει με ατράνταχτα στοιχεία, αν και με πολιτικώς ορθό τρόπο, την καθαρότητα, την συνέχεια και την Ευρωπαϊκή καταγωγή της Ελληνικής φυλής, καθώς κάνει μια συνοπτική και ταυτόχρονα διδακτική παρουσίαση στοιχείων που είχαν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν από διάφορες επιστημονικές ομάδες, σε κάποιες από τις οποίες είχε συμμετάσχει και η επιστημονική ομάδα του ίδιου. Όμως στο Κεφάλαιο 19, όπου διαπραγματεύεται το θέμα της φυλής, ο Τριανταφυλλίδης αναπάραγει αποδεδειγμένα ψεύδη και σίγουρα αυτό είναι εν γνώση του. Θα υπεισέλθουμε σε αυτό διεξοδικά παρακάτω.

Jose Antonio Primo de Rivera: Presente!

Μιας και ήδη δημοσιεύσαμε κείμενό του και σκοπεύουμε να συνεχίσουμε με άλλα έργα δικά του και του κόμματός του, κρίνουμε αναγκαίο να κάνουμε μια αναδρομή στη ζωή, το έργο και τον ηρωικό θάνατο του Jose Antonio Primo de Rivera και την Ισπανική Φάλαγγα.

Ο Jose Antonio Primo de Rivera γεννήθηκε το 1903, ως ο μεγαλύτερος γιος του σημαντικότατου στρατηγού Miguel Primo de Rivera, ο οποίος εξέτισε και ως δικτάτορας της Ισπανίας για 7 χρόνια. Ο Miguel Primo de Rivera διέπρεψε ως στρατιωτικός διοικητής από το 1870 κιόλας, όταν υπερασπίστηκε με ανδρεία τις ισπανικές αποικίες στην Κούβα, τις Φιλιππίνες και το Μαρόκο. Από το 1971 διετέλεσε φρούραρχος σε μεγάλες πόλεις της Ισπανίας, με αποκορύφωμα την περίοδο της θητείας του στην Καταλονία όταν κατάφερε να καταπνίξει τις συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των εξεγερθέντων ομάδων, σκηνές που θύμιζαν εμφύλιο πόλεμο, και να επαναφέρει την σύνεση, τη λογική και την ψυχραιμία.

ΤΑΓΜΑΤΑ “RUSICH” KAI “BATMAN” ΠΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ: ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!

Ραγδαίες εξελίξεις στη Νέα Ρωσία, όπως μαθαίνουμε από καλά πληροφορημένες πηγές. Οι Εθνικοσοσιαλιστές και Εθνικιστές των θρυλικών ταγμάτων Batman και Rusich στη Νέα Ρωσία έχουν περικυκλωθεί στη βάση τους στο Lugansk από τους κομμουνιστές, κλέφτες και δολοφόνους του τάγματος Zaria οι οποίοι είναι πιστοί δούλοι του “περιούσιου” ολιγάρχη Igor Plotnitsky. Υπενθυμίζουμε ότι ο Plotnitsky με την βοήθεια των κομμουνιστών υποτακτικών του, κλέβει την ανθρωπιστική βοήθεια που στέλνει η Ρωσία και την εμπορεύεται, συναλλασσόμενος φυσικά και με τους Σιωνιστές του Κιέβου.

Στο πλευρό των συναγωνιστών είναι φυσικά και οι Κοζάκοι εθνικιστές, που ανέκαθεν μάχονταν ενάντια στην κόκκινη λαίλαπα. Μαζί με τον συναγωνιστή και Ρώσο αδερφό μας, Alexander Bednov (Batman), δολοφονήθηκαν ύπουλα και άλλοι έξι συναγωνιστές μας, μεταξύ αυτών και οι ήρωες Britva και Zolotoi της Rusich που στα Ρωσικά σημαίνουν Λεπίδας και Χρυσός αντίστοιχα. Τονίζουμε ότι οι Ρώσοι συναγωνιστές χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, καθώς αποτελούν κινούμενους στόχους.

Ρωμανός Δ’ Διογένης & η μάχη του Μαντζικέρτ……..ο προδομένος Αυτοκράτωρ!

Την πρωτοχρονιά του 1068 ο 45χρονος Ρωμανός Διογένης εστέφθη Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, ονειροπολώντας να αναβιώσει τη δόξα και τη χαμένη δύναμη της Αυτοκρατορίας, σχεδιάζοντας να απαλλάξει τα Θέματα (επαρχίες) της Μικράς Ασίας από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων, χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα φουσάτα των προηγούμενων Στρατηγών –Αυτοκρατόρων, ή την υποστήριξη των πολιτικών της Βασιλεύουσας, οι οποίοι διέκοψαν απρόθυμα την ηθική και υλική καταστροφή του στρατού και του κράτους για να τον εκθρονίσουν.

Ο προηγούμενος Αυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας, είχε πεθάνει σε προχωρημένη ηλικία στις 21 Μαΐου 1067, αφήνοντας ως ανήλικο διάδοχο, τον γιό του Μιχαήλ και την 30χρονη όμορφη σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισα, η οποία ασκούσε την αντιβασιλεία προς χάριν του γιού της. Η Αυγούστα είχε απομείνει πλέον μόνη, ανασφαλής και περιστοιχισμένη από μία φατρία δολοπλόκων πολιτικών, για να κυβερνήσει μία τεράστια Αυτοκρατορία της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από εχθρικές επιδρομές. Στο πρόσωπο του αρρενωπού Ρωμανού Διογένη δεν άργησε να βρει έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος θα ανελάμβανε με πυγμή τα διοικητικά, στρατιωτικά και πολύ περισσότερο, τα συζυγικά καθήκοντα. Ψηλός, ξανθός, εύρωστος, με φωτεινό, ελαφρά ειρωνικό βλέμμα και αριστοκρατικό παρουσιαστικό, ο Ρωμανός ήταν ένας ιδιαίτερα γοητευτικός άνδρας, του οποίου «…ακόμη και η αναπνοή ήταν ευγενική, αν όχι θεία», σύμφωνα με τα λόγια κάποιου χρονογράφου. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια στρατιωτικών της Καισαρείας στην Καππαδοκία και το 1064, ως Δούκας της Σαρδικής (Σόφια), είχε αποκρούσει τις επιδρομές των Πετσενέγων, απωθώντας τους πέρα από τον Ίστρο (Δούναβη). Δεν είχε κρύψει ποτέ την αντιπάθειά του για τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος διασπάθιζε τα χρήματα του Θησαυροφυλακίου, με λαιμαργία ίδια με εκείνη που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα. Αυτά ήταν χρήματα που προέρχονταν από τους φόρους εκείνων των χωρικών που έβλεπαν τις καλύβες τους να πυρπολούνται και τα παιδιά τους να οδηγούνται αλυσοδεμένα στα τούρκικα σκλαβοπάζαρα. Τώρα βέβαια, διοχετεύονταν σε αμεσότερες κρατικές ανάγκες, όπως οι επαύλεις των συγκλητικών.