120dB Ευρωπαϊκής Αντίστασης!

 

Περί σλαβικής ψυχής…

Η μόνη σκοτεινή και διχασμένη ψυχή, είναι αυτή του ρουφιάνου… 

Θα υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν Άνδρες!

Ίμια: η Ρώσικη ρουλέτα του αστικού κράτους.

Αγαπητοί αναγνώστες. Με αφορμή τον στημένο εμβολισμό της άοπλης ελληνικής ακταιωρού στα Ίμια, όπου από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα όπως το 1996, αποφασίσαμε να αναφερθούμε στο σημαντικότερο κατά τη γνώμη μας πολιτικό θέμα της πατρίδας μας. Όλα ξεκίνησαν από τα Ίμια το ‘96 και όλα θα τελειώσουν ξανά εκεί, είτε με θετικό είτε με αρνητικό για εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές τρόπο. Για την Ελλάδα ως κρατική υπόσταση, φυσικά μόνο με καταστροφή μπορεί να λήξει αυτή η ιστορική φάση.

Αυτό το ιστολόγιο, όπως και παλαιότερες προσπάθειες, στήθηκε για έναν κυρίως σκοπό. Για να αλλάξουμε την ιδεολογική, πολιτική και προπαγανδιστική οπτική και αντίληψη του χώρου. Για εμάς η αρχή των πάντων δεν είναι ούτε η πράξη ούτε ο λόγος, αλλά η σκέψη. Αν αλλάξει η σκέψη θα αλλάξει και ο λόγος και η δράση μας, επομένως θα αναβαθμιστεί η δυνατότητά μας να τροποποιήσουμε το κοινωνικό περιβάλλον προς όφελός μας. Ο άνθρωπος κέρδισε το παιχνίδι της εξέλιξης, όχι κυρίως χάρη στην ικανότητά του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον, αλλά κυρίως χάρη στην ικανότητά του να το τροποποιεί.

Είναι δεδομένο σε κάθε νοήμονα Έλληνα, ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια, το πολιτικό σύστημα και το αστικό κράτος που το πλαισιώνει έχουν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια προστασίας των εθνικών εδαφών σε Αιγαίο και Θράκη. Όποιος διαβάζει σοβαρούς στρατιωτικούς αναλυτές για τα θέματα της επιλογής και της κατανομής του στρατιωτικού προσωπικού και υλικού, και όποιος αντιλαμβάνεται την κρατική αποσύνθεση που έχει επιφέρει ο υπερδανεισμός και ο εποικισμός της χώρας τα τελευταία τριάντα έτη, μπορεί εύκολα να δει ότι ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας είναι εδώ και πολλά χρόνια τετελεσμένο γεγονός. Το αστικό κράτος στο σύνολό του, έφερε τον ελληνικό λαό σε μια κατάσταση που του είναι αδύνατο να επιβιώσει και να διατηρήσει τον ζωτικό του χώρο.

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

του Otto Strasser

Μου φάνηκε αναπόφευκτο το να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, ώστε να μπορούμε εκ τούτου να εξηγήσουμε από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδη διαφοροποίηση του γερμανικού σoσιαλισμού από τον Μαρξισμό. Ένα ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να αναφερόμαστε συχνά στο εξής. Για εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές ασφαλώς και δεν τίθεται ζήτημα για το αν ο Μαρξισμός αποτελεί εφεύρεση του «Εβραίου Marx» που σχεδιάστηκε ειδικά για να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε σφάλματα ή ακόμη και στην φτώχεια. Αλλά για εμάς ο Μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και ξένος. Ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν εντελώς ακατάλληλο για την ανοικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή του συντηρητικού) μέλλοντος, καθώς επίσης το πρόγραμμά του μπορεί μόνο να περιλαμβάνεται στην παρακμή του φιλελευθερισμού. Αυτό αφορά εξίσου τον συνταγματικό Μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και τον «επαναστατικό» Μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, όπως δείχνει αρκετά πειστικά το γεγονός ότι το ΣΚΓ είναι εξίσου εχθρικό προς τον Εθνικοσοσιαλισμό με το ΚΚΓ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ -ΜΟΝΟ- ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΗΛΙΘΙΕ!

Ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν τελικό απολογισμό σε ό,τι αφορά το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου.

Δεν θα αναλύσουμε τώρα για ποιον λόγο έπρεπε ο κόσμος να κατεβεί στο κέντρο της Αθήνας και να συμμετάσχει, διότι τα έχουμε ξαναπεί και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε. Σήμερα θα μιλήσουμε για τους άλλους λόγους που ο κόσμος συμμετείχε στο συλλαλητήριο, τους οποίους όλοι γνωρίζουμε, αλλά κάποιοι προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν, μιας κι αγγίζουν θέματα τα οποία οι ίδιοι είναι ανίκανοι ν’αντιληφθούν.

Ο Νίκος Βεργίδης, στο βιβλίο του «Οι Μιγάδες της Νεοελληνικής Ιστορίας» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο κόσμος πολέμησε τόσο σθεναρά στην Αλβανία διότι ήταν η αφορμή που χρειαζόταν για να ξεσπάσει μετά από τις συνεχόμενες δεκαετίες ανέχειας, πείνας και καταπίεσης. Κι ένας λόγος που το έπος του ‘40 ακολουθήθηκε από τον τόσο αιματηρό κι ακραίο Εμφύλιο, ήταν το ότι και οι δύο πλευρές πίστευαν ακράδαντα ότι εκείνοι είχαν πράγματι δίκαιο κι ότι θα λύτρωναν τον λαό. Και, ασφαλώς, δεν αναφέρομαι σε Βελουχιώτηδες και λοιπούς εγκάθετους, αλλά για τους στρατιώτες των δύο πλευρών· αυτούς τους «αφανείς» ήρωες που κίνησαν τις ιδεολογικές μηχανές της Αριστεράς και της Δεξιάς (ή, τέλος πάντων, των Δεξιών πατριωτών, των εθνικιστών και των Βασιλικών που τάχθηκαν με τις δυνάμεις της Δεξιάς προς υπεράσπιση του έθνους και της πατρίδας).

4 Φλεβάρη: Alea jacta est!

Οι γραμμές έχουν χαραχθεί. Οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού. Πλέον κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε. Εμπρός να σχηματίσουμε τη δέκατη τρίτη Λεγεώνα!

Μια Φυλή – Μια Τάξη – Μια Φάλαγγα 

Σπάρτακος