Πολιτιστικός «Μαρξισμός»: Το αριστερό δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού.

Του Evpaty Kolovrat

Εισαγωγή. (από την διαχείριση του ιστολογίου)

Παρά το γεγονός ότι, καθώς γνωρίζετε, αδιαφορούμε πλήρως για τις άποψεις των ακροδεξιών και των φιλελεύθερων αρλεκίνων που «χώρου» που τελευταία ξεπετάγονται συνεχώς σαν δηλητηριώδη μανιτάρια, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα άρθρο που επιτέλους να καταδεικνύει ότι ο λεγόμενος «πολιτιστικός Μαρξισμός» δεν είναι τίποτα άλλο από την ίδια την βαθύτερη κουλτούρα του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού. Όπως μπορείτε να δείτε εδώ, ο όρος πολιτιστικός Μαρξισμός, έχει από ελάχιστη έως καμία σχέση με τους κλασσικούς του Μαρξισμού, και ειδικά ο Ένγκελς θεωρούσε τους ομοφυλόφιλους ως βδελύγματα που απειλούν να κυριαρχήσουν στην κοινωνία. Ο Λένιν, παρά το γεγονός ότι η επανάσταση των μπολσεβίκων κατάργησε την ποινική δίωξη των ομοφυλόφιλων, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως αστική διαστροφή που απειλεί το προλεταριάτο, όπως προκύπτει από τα γραπτά του. Επίσης ουδέποτε η κομμουνιστική διεθνής, όταν ελεγχόταν από τους μπολσεβίκους, υιοθέτησε την ομοφυλοφιλική ατζέντα. Ακόμα, ο κοινωνικά δεξιός και συντηρητικός Στάλιν, απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία εκ νέου όταν ανέλαβε την εξουσία στην ΕΣΣΔ, τιμωρώντας με πέντε έτη καταναγκαστικής εργασίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του ομοφυλόφιλους. Ο μέσος όρος ζωής των κρατούμενων σε αυτά τα στρατόπεδα ήταν το πολύ δύο χρόνια…

Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος καλοπροαίρετος αναγνώστης, γιατί εμείς να ανεβάσουμε ένα άρθρο τρόπον τινά «απολογητικό» για τον κομμουνισμό αφού δεν είμαστε κομμουνιστές. Ή μήπως είμαστε όπως λένε τα ακροδεξιά παραμάγαζα της ΝΔ; Θα απαντήσουμε στο ερώτημα του καλοπροαίρετου αναγνώστη, αρχικά με ένα δικό μας ερώτημα. Γιατί σας προβάλουν οι ακροδεξιοί και οι δήθεν συντηρητικοί, φιλελεύθεροι λακέδες του καθεστώτος την καπιταλιστική ατζέντα ως καθαρά Μαρξιστική και κομμουνιστική; Μήπως για να κρύψουν τον πραγματικό ένοχο της κοινωνικής σήψης και παρακμής που δεν είναι άλλος από το καπιταλιστικό καθεστώς και την αστική ψευτοδημοκρατία; Μήπως πρέπει πάλι να φταίνε για όλα οι «μπολσεβίκοι» και να κυνηγάμε μάγισσες τη στιγμή που οι φιλελεύθεροι εκπορνεύουν τα παιδιά μας και μας αντικαθιστούν με ορδές υπανθρώπων; Τώρα βλέπετε λοιπόν ποιος είναι ο στόχος του άρθρου. Καταρχήν να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια ακόμα κι αν αυτή «αθωώνει» τους παλαιοκομμουνιστές και κυρίως για να καταδειχθεί το πρόσωπο του πραγματικού εχθρού του Εθνικοσοσιαλισμού σήμερα, του φιλελευθερισμού!

Να τονίσουμε ότι και εμείς χρησιμοποιούμε τον όρο πολιτιστικός Μαρξισμός, για λόγους συνεννόησης με το αναγνωστικό μας κοινό. Επομένως δεν κατηγορούμε όσους χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο, αλλά αυτούς που του προσδίδουν την οποιαδήποτε σχέση με τον νεκρό πλέον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Αν κάποιοι είναι τόσο χαφιέδες ή τόσο καθυστερημένοι όσο οι αντιφασίστες που κυνηγάνε μάγισσες, εμείς θα δείχνουμε συνεχώς στην κατεύθυνση του κυριότερου εχθρού, που φυσικά δεν μπορεί να είναι ένα πολιτικό πτώμα όπως ο κομμουνισμός της πρώην ΕΣΣΔ και της ανατολικής Ευρώπης.

Οικονομικό-κοινωνικό υπόβαθρο.

Ο 19^ος όπως και ο 20^ος αιώνας (κυρίως στις αρχές του) ήταν οι χρονικές περίοδοι όπου κυριάρχησε το απάνθρωπο σύστημα του οικονομικού φιλελευθερισμού (χειρότερο ακόμα και της φεουδαρχίας όπως ο ίδιος ο Μαρξ γράφει στο Κεφάλαιο). Όπως ήδη έχουμε αναφέρει
οι συνθήκες εργασίας των βιομηχανικών εργατών ήσαν χειρότερες ακόμη και από αυτές των νέγρων δούλων στις βαμβακοφυτείες του αμερικανικού νότου . Η 12ωρη (και πολλές φορές 16ωρη εργασία), οι χαμηλοί μισθοί και η παιδική εργασία είχαν οδηγήσει την εργατική τάξη στις Ευρωπαϊκές χώρες στην εξαθλίωση. Όπως ήταν φυσικό δεν άργησαν να υπάρξουν φωνές διαμαρτυρίας για αυτή την κατάσταση που ήταν πολύ χειρότερη από αυτή της μεσαιωνικής δουλοπαροικίας. Έτσι άρχισαν από τις αρχές ήδη του 19^ου αιώνα να εμφανίζονται κινήματα και άνθρωποι οι οποίοι απαιτούσαν κοινωνική δικαιοσύνη και κατάργηση του άδικου συστήματος της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού. Τα κινήματα αυτά ονομάστηκαν Σοσιαλιστικά και δεν ήσαν ούτε αντιπατριωτικά, ούτε κοινωνικά «προοδευτικά» όπως ίσως εξαιτίας της αμάθειας αλλά και της ακροδεξιάς προπαγάνδας έχει περάσει στο χώρο.

Τα εθνικά κινήματα του 1848 που ξέσπασαν σε όλη την Ευρώπη είχαν άκρως σοσιαλιστική χροιά. Επίσης αρκετοί σοσιαλιστές ακόμη και αναρχικοί θεωρητικοί όπως ο Προυντόν και ο Μπακούνιν όχι μόνο δέχονταν αλλά τόνιζαν στον υπερθετικό βαθμό την ιδέα του έθνους (ο Μπακούνιν εκτός από πανσλαβιστής ήταν και αντισημίτης και ήταν αυτός ο οποίος είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και αναρχικούς για τον διαβρωτικό ρόλο των ιδεών του Μαρξ). Οι σοσιαλιστικές ιδέες είχαν επηρεάσει ακόμα και παραδοσιακούς εθνικιστές όπως τον πατριάρχη του γαλλικού εθνικισμού Σαρλ Μωρράς (παραδοσιακός καθολικός και μοναρχικός) ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει ότι ο σοσιαλισμός πάει γάντι με τον εθνικισμό. Εδώ πρέπει να πούμε κάτι το οποίο ίσως πολλοί στο χώρο αγνοούν. Στην Βρετανία αλλά και στις ΗΠΑ στα τέλη του 19^ου αιώνα οι εργοδότες και τα αφεντικά είχαν κάνει μια απόπειρα να φέρουν ξένους εργάτες όχι μόνο από Ευρωπαϊκές χώρες αλλά από την Αφρική και την Ασία για να ρίξουν κι άλλο, τα ήδη χαμηλά μεροκάματα. Τα εργατικά σωματεία αντέδρασαν με δυναμικό τρόπο. Ακόμα και στις αρχές και στα μέσα του 20^ου αιώνα τα εργατικά σωματεία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ αντέδρασαν με βίαιο τρόπο στα σχέδια των αφεντικών για ξένο εργατικό δυναμικό. Τα εργατικά σωματεία στις ΗΠΑ για όσους δεν το γνωρίζουν είχαν αμιγώς φυλετικό χαρακτήρα και δεν δέχονταν έγχρωμους παρόλες τις πιέσεις που τους είχαν ασκηθεί από τους μαρξιστές. Μάλιστα ο εμβληματικός συγγραφέας της αμερικανικής εργατικής τάξης Τζακ Λόντον, δήλωνε ότι είναι πρώτα λευκός και μετά σοσιαλιστής!

Οι σαλτιμπάγκοι του “εθνικό” – φιλελευθερισμού…

Γενικώς σπανίως μπαίνουμε σε διάλογο με τους λιμπεραλιστές, διότι όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν και θα το αποδείξουμε και στη συνέχεια, οι διαφορές μας μαζί τους δεν είναι απλώς ιδεολογικές αλλά βαθύτατα βιολογικές, επομένως λύνονται μόνο με την σύγκρουση κι όχι με τον διάλογο. Όμως ένας εξ’ αυτών, που από όσο γνωρίζουμε απέτυχε πλήρως να σταθεί ως διαφημιστής στην ελεύθερη αγορά που τόσο θαυμάζει, έκανε το σφάλμα σε ένα κατάπτυστο άρθρο του για τον Εθνικισμό, να προσπαθήσει να εισέλθει στον «χώρο» μέσα από ακροδεξιές σελίδες και πολιτικά ρετάλια του ΛΑΟΣ με τα οποία συνεργάζεται. Φυσικά το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε ένα άρθρο, ούτε η οποιαδήποτε αναφορά στη Χρυσή Αυγή, αλλά ολόκληρο το λιμπεραλιστικό εβραιοσαξωνικό αφήγημα το οποίο αναπαράγουν.

Καταρχήν όλη η επιχειρηματολογία των λιμπεραλιστών περιστρέφεται γύρω από το «κακό» κράτος. Παραδόξως όμως ενώ το κράτος φταίει για όλα κατά αυτούς, δεν προτείνουν ποτέ την αντικατάστασή του με μια άλλη μορφή διοίκησης ή κοινωνικής οργάνωσης. Αφού ο κρατισμός φταίει για όλα γιατί να μην καταργήσουμε το κράτος; Φυσικά ρητορική ερώτηση. Γνωρίζουν ότι το κράτος αποτελεί την έως τώρα ύψιστη εξελικτική βαθμίδα οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών και δεν αντικαθίσταται. Απλώς προσπαθούν μέσω της φιλελεθεροποίησής του να το μετατρέψουν στο απόλυτο εργαλείο ταξικής εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού. Αυτό που λέμε ιδιωτικοποιημένο κράτος. Δηλαδή ένα κράτος που θα δέρνει, θα φυλακίζει και θα εκτελεί Λαϊκούς Αγωνιστές, Εθνικιστές και Πατριώτες που σηκώνουν κεφάλι απέναντι στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τους έποικους που λυμαίνονται τη χώρα για χάρη των αφεντικών, ενώ θα μοιράζει απλόχερα εργολαβίες στους εργολάβους-αφεντικά, για τον στρατό, για την παιδεία, για την υγεία, για την ενέργεια, για την ασφάλεια κλπ. Αυτό είναι το λιμπεραλιστικό κράτος και αυτό επιδιώκουν διότι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ελεύθερη οικονομία, ούτε νόμοι της αγοράς, αλλά μόνο το δίκαιο του ισχυρού και η ένοπλη φυλετική ή ταξική, βία και αντιβία. Μέγιστη απόδειξη των όσων λέμε είναι ο συνασπισμός των εργολάβων-αφεντικών γύρω από τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνο στην οικονομικά καθυστερημένη Ελλάδα, αλλά και στην μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ.

Μάλιστα κάποιοι εξαυτών, πρώην και καλά «ναζί», οι οποίοι σιτίζονται από τα σοσιαλδημοκρατικά κράτη της Σκανδιναβίας, προτείνουν την ιδιωτικοποίηση των πάντων στην μακρινή γι αυτούς Ελλάδα. Οι ίδιοι βέβαια μασάνε καλά από τα κορόιδα του βορρά που αντί να τους πετάξουν πίσω στα βαλκάνια τους ανέχονται. Ελπίζουμε ότι οι νέγροι έποικοι της Σκανδιναβίας με τις ματσέτες, θα τους βάλουν μια μέρα στη θέση τους.

Το δεύτερο αφήγημα των λιμπεραλιστών είναι ότι υπάρχει οικονομική και μεταναστευτική κρίση. Φυσικά και δεν πρόκειται για καμία κρίση. Πρόκειται για την απολύτως φυσική και αναμενόμενη κοινωνικό-οικονομική εξέλιξη του καπιταλισμού. Η μεταπολεμική δυτική Ευρώπη, παρά τις κατεστραμμένες υποδομές, διέθετε ένα υψηλού μορφωτικού επιπέδου και πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, πλήρως ελεγχόμενο από τις «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις του. Όσο για τις ΗΠΑ που ήταν οι μόνοι πραγματικοί νικητές του Β’ ΠΠ -αφού η Βρετανία αποδυναμώθηκε πλήρως ενώ η ΕΣΣΔ καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς- είχαν πλέον τον στρατιωτικό έλεγχο του πλανήτη. Επομένως τα αμερικανοεβραϊκά κεφάλαια εκτίναξαν την κερδοφορία τους επενδύοντας στην δυτικοευρωπαϊκή οικονομία και την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, ενώ η οικονομία των ΗΠΑ είχε ελάχιστα πληγεί από τον πόλεμο επομένως παρέμενε ιδιαίτερα κερδοφόρα όχι μόνο διότι δεν είχε χάσει τις παραγωγικές δυνάμεις της αλλά και διότι εκμεταλλευόταν τους φυσικούς πόρους όλου του πλανήτη εκτός της Ρωσίας…