Y. SELINSKY: «ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΣΙΑ»

Ένα βαρυσήμαντο άρθρo, από έναν απόγονο λευκών μεταναστών!

Μετάφραση-σχόλια: Evpaty Kolovrat

Από πολιτική άποψη, η σύγκρουση στην Ουκρανία (ή μπορούμε να την ονομάσουμε αγώνας για τη Novorossiya) είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Για να δημιουργήσουμε μια πολύ ωμή πολιτική εικόνα, η συντριπτική μάζα των Σοβιετικών που αναζητούν την εκδίκηση (ρεβάνς) από την Δύση είναι «υπέρ» της Novorossiya. Αυτό περιλαμβάνει και εκείνους που συμφωνούν με κάποια «υβριδική» εκδοχή της ερμηνείας της ρωσικής ιστορίας (Ρωσική Αυτοκρατορία = ΕΣΣΔ = Ρωσική Ομοσπονδία). Σε αυτή την ερμηνεία, συνήθως δίνεται ίση αξιολόγηση τόσο στην τσαρική όσο και στη σοβιετική περίοδο: υπήρχαν καλοί τσάροι και γενικοί γραμματείς (Μέγας Πέτρος, Στάλιν) και κακοί (Πέτρος ο Τρίτος, Χρουστσόφ), αλλά δεν πρέπει να υποθέσει κανείς ότι η ΕΣΣΔ είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ιστορική Ρωσία. Δηλαδή ότι αυτές οι περίοδοι πρέπει να γίνονται εξίσου αποδεκτές ως «δικές μας».

Η πιο ηχηρή ενωτική εικόνα στο πεδίο της μάχης, όπως και σήμερα, όπως και το 2014, είναι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Ο ενωμένος πολυεθνικός σοβιετικός λαός πολεμά ενάντια στους φασίστες Ουκρανούς και τις δυνάμεις της «νέας παγκόσμιας τάξης» που τους οδηγούν για να καταστρέψουν τη Ρωσία /ΕΣΣΔ.

Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα που ποτέ δεν αποδέχτηκαν και δεν αποδέχονται την ΕΣΣΔ ως φυσική συνέχεια του ρωσικού κράτους. Αντίθετα, πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι ο λενινιστικός και σταλινικός μπολσεβικισμός είναι μια αντιρωσική και αντιορθόδοξη ιδέα, όσο κι αν αναγεννηθεί και ανακατευτεί (στο στυλ του Ντούγκιν). Από αυτή την άποψη, θεωρώ τον εαυτό μου «λευκό». Είμαι υπέρ της μετονομασίας των δρόμων, της κατεδάφισης μνημείων των Σοβιετικών εκτελεστών και κατά της χρήσης σοβιετικών συμβόλων σε στολές, πανό κ.λπ.

Υπάρχουν άνθρωποι που συμμερίζονται τις απόψεις μου για τη σοβιετική περίοδο της ιστορίας, αλλά για τους δικούς τους λόγους αποφάσισαν να υποστηρίξουν την τρέχουσα κυβέρνηση της Ουκρανίας, πιστεύοντας ότι η Ρωσία ενήργησε «άσχημα» προσαρτώντας την Κριμαία και υπερασπίζοντας το Donbass και τώρα τη Novorossia. Αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν ότι η σημερινή Ρωσία -τόσο η κυβέρνηση όσο και ο λαός- είναι οι διάδοχοι της σοβιετικής κληρονομιάς στο πνεύμα τους, και το μεγαλύτερο καλό αυτή τη στιγμή είναι η εσωτερική πάλη ενάντια σε αυτό το στοιχείο, και ο ρωσικός κόσμος «δεν είναι πλέον δική μας υπόθεση» ή είναι «ένα άσχημο πανωφόρι που είναι ανάξιο προσοχής». Και μεταξύ αυτών υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι αν και ο δυτικός κόσμος υφίσταται μεταχριστιανικές ιδεολογικές αλλαγές, εξακολουθεί να παραμένει πιο ανθρώπινος και προηγμένος από τον «ρωσικό».

Φυσικά, σήμερα δεν μπορούμε να ρωτήσουμε ευθέως τους συμμετέχοντες του λευκού κινήματος τι πιστεύουν για αυτό το θέμα – η απόσταση μεταξύ των γεγονότων δεν μας έδωσε τέτοια ευκαιρία. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα εν ζωή άνθρωποι που πολέμησαν ενεργά ενάντια στο σοβιετικό καθεστώς. Μερικοί από αυτούς το έκαναν σε συμμαχία με τα γερμανικά στρατεύματα, όπως τα μέλη του Ρωσικού Σώματος*, στη Σερβία.

Το 2014 ,όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ντόνμπας, μια ντουζίνα στρατιώτες ήταν ακόμα ζωντανοί. Συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου θείου μου ( ΣτΜ great uncle στα αγγλικά) Τζορτζ Νεστέροφ, ο οποίος ήταν πρώτα σε οργάνωση των Κοζάκων του Ντον που ζούσαν στην εξορία και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Ρωσικό Σώμα, όπου πολέμησε ενάντια στους κόκκινους παρτιζάνους του Τίτο. Τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου, μπήκε, μαζί με άλλους στρατιώτες, στο στρατό του στρατηγού Vlasov, αν και αυτό παρέμεινε απλώς μια τυπική διαδικασία (ο Vlasov σύντομα συνελήφθη από τους Αμερικανούς, οι οποίοι και τον παρέδωσαν στους Σοβιετικούς).

Η επιστροφή της Νεκροκεφαλής!

1 Μάη: Μην τους αφήσεις!

«Μικροί, ασήμαντοι και εφήμεροι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να σε κρατήσουν χαμηλά. Θα προσπαθήσουν να σου κόψουν τα φτερά και να σε κάνουν να ξεχάσεις ποιος είσαι. Αδύναμοι, ασπόνδυλοι φιλελεύθεροι θέλουν να ζέψουν έναν αετό, να εξημερώσουν ένα λύκο για κατοικίδιο… Τα βρώμικα, άπληστα, μικρά χεράκια των κατωτέρων σου προσπαθούν να σε πιάσουν για να σε πνίξουν… Μην τους αφήσεις! Αντεπίθεση! Άσε την οργή να σε κυριεύσει.»

***

«Ο αποφασιστικός παράγοντας σε αυτό τον πόλεμο είναι η ικανότητά σας να μισείτε.»

***

«Η τέχνη πρέπει να αντανακλά την συμπαγή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής της εθνικής εργατικής τάξης. Η τέχνη πρέπει να υποστηρίζει τον ταξικό αγώνα που εξαπολύεται από την εθνική εργατική τάξη. Κάθε τέχνη που δεν πληρεί τις παραπάνω προδιαγραφές θα τερματιστεί.»

Kai Murros

Αρχείο.

Όπως σας ενημερώσαμε με την προηγούμενη ανάρτησή μας, ανεβάζουμε έναν σύνδεσμο μέσω του οποίου μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερα άρθρα και μεταφράσεις που είχαν δημοσιευθεί σε μη ενεργό πλέον ιστολόγιο. Τα όπλα αλλάζουν όμως ο σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος! Αν κάποια στιγμή ο σύνδεσμος πάψει να λειτουργεί, ειδοποιήστε μας στα σχόλια.

Ο Ernst Röhm για τους ηθικολόγους της ακροδεξιάς.

Τίποτα δεν είναι πιο ψεύτικο από τη λεγόμενη ηθική της κοινωνίας. Ο όρος αυτός στεγάζει κάθε είδους χαλαρή συμπεριφορά! Θέλω να δηλώσω ευθέως ότι δεν είμαι κάποιος που συμπεριφέρεται με τρόπο ώστε να ευχαριστεί όσους βρίσκονται στην εξουσία και δεν επιθυμώ να με θεωρούν σαν τέτοιο και ούτε είμαι «ηθικά ορθός», γιατί από την εμπειρία μου, οι ηθικοί της «ηθικής ορθότητας» δεν απέχουν πολύ από την (ηθική) χαλαρότητα. Εκείνοι που στάζουν ηθικολογία έξωθεν είτε είναι ανήθικοι στα κρυφά ή θα ήθελαν να είναι ανήθικοι αν τους δοθεί η δυνατότητα.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν υπηρετήσει στο πεδίο της μάχης και έχουν βιώσει τον πόλεμο μέσα σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Η μάχη για «πολιτισμό» και «ηθική» είναι μακράν πιο άνετη και λιγότερο επικίνδυνη από το φονικό πεδίο της μάχης, όπου κάποιες φορές υπάρχει η πιθανότητα να πυροβολήσουν κάποιον.

Μετάφραση: Evpaty Kolovrat

Ο Kai Murros για τον υπερπληθυσμό, τον πόλεμο και την ηθική.

Μετάφραση-Σχόλια: Evpaty Kolovrat

Αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα της Εθνικοεπαναστατικής New Resistance ένα απόσπασμα από ομιλία του καθηγητή Kai Murros. Ο Kai Murros είναι γνωστός σε όσους παρακολουθούν το Εθνικιστικό Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο. Για όσους μας διαβάζουν για πρώτη φορά, υπάρχει ένα μικρό βιογραφικό του στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στη New Resistance. Η οπτική που βλέπει ο Kai Murros την φυλή αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να δρα ένα σύγχρονο φυλετικό κίνημα ίσως ξενίζει πολλούς. Όμως ο δαρβινισμός και ο βιολογικός ντετερμινισμός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο πρέπει να πολιτεύεται, αλλά και προ πάντων να δρα, ένα κίνημα το οποίο θεωρεί τον εαυτό του φυλετικό.

Διαβάστε το απόσπασμα από την ομιλία του καθηγητή Murros προσεκτικά και προπάντων χωρίς συναισθηματισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες.

***

[Ο επερχόμενος πόλεμος δεν πρόκειται να αποτελέσει ηθικό πρόβλημα. Ο επερχόμενος πόλεμος θα είναι ένα απλό τεχνικό πρόβλημα. Και μόλις λύσουμε το τεχνικό πρόβλημα, θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πόλεμο απόλυτης καταστροφής σε όλες τις γωνιές της Γης, όπως κρίνουμε σκόπιμο. Μπορούμε να αναλάβουμε την πρωτοβουλία οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ενάντια σε όποιον θέλουμε – και να παραμείνουμε στην επίθεση μέχρι να εξοντωθεί ο εχθρός. Για εμάς ο πόλεμος είναι το λογικό αποκορύφωμα της εξέλιξης. Για εμάς η πολιτική είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τον πόλεμο. Για εμάς η πολιτική είναι απλώς ένα προοίμιο του πολέμου. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μπορούν και θα λυθούν μέσα από τον πόλεμο.

Ο κόσμος αντιμετωπίζει κατακλυσμικές αλλαγές καθώς οι τεκτονικές πλάκες των φυλών και των πολιτισμών συγκρούονται – ο υπερπληθυσμός κάνει τον κόσμο πολύ μικρό για όλους μας. Οι ατελείωτες δευτερεύουσες συγκρούσεις που σιγοκαίνε στον πλανήτη για δεκαετίες θα μετατραπούν σε γιγαντιαίους γενοκτονικούς πολέμους για τον ζωτικό χώρο και τους πόρους που στηρίζουν τη ζωή – νερό, τρόφιμα, αναπνεύσιμο αέρα και ενέργεια. Οι κοινωνίες θα πέσουν, το χάος θα κυριαρχήσει και ο πολιτισμός θα καταρρεύσει – αφήνοντας τα περισσότερα μέρη του πλανήτη σε αγριότητα.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις του μέλλοντος, διεξάγοντας συστηματικά πολέμους με ριζοσπαστικούς περιβαλλοντικούς, οικολογικούς και εθνοτικούς στόχους. Θα ελέγξουμε τη χιονοστιβάδα των εχθρικών πληθυσμών με υπερβολική αναπαραγωγή. Θα αποδεκατίσουμε τις μεταναστευτικές ροές εναντίον της Ευρώπης – όλες οι απειλές κατά της Ευρώπης θα εξαλειφθούν. Θα χτυπήσουμε τον υπερπληθυσμό στην πηγή του!]

Dominique Venner: «Η αποτυχία του Hitler».

Μετάφραση στα αγγλικά από τον Guillaume Durocher

Μεταφράσαμε στα ελληνικά και σας παραθέτουμε το ακόλουθο κείμενο από την κορυφαία ιδεολογική ιστοσελίδα Counter Currents. Σήμερα που κάποιοι αναπολούν την ημέρα της γέννησης του «Θεανθρώπου» τους, κάποιοι άλλοι απλά βιώνουμε τις συνέπειες της απολύτως αναμενόμενης αποτυχίας του, η οποία συμπαρέσυρε στον όλεθρο ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Εθνικισμό και Εθνικοσοσιαλισμό.

Σημείωση του μεταφραστή: Αυτό το άρθρο προέρχεται από το έργο του Dominique Venner, η ιστορία του εικοστού αιώνα, Le Siècle de 1914 (Παρίσι: Pygmalion, 2006), 318-20, υπό τον τίτλο «Σχέδια του Hitler για την Ευρώπη.» Ο τίτλος είναι του συντάκτη.

Εισαγωγή για τον Dominique Venner, του Evpaty Kolovrat.

Ο Dominique Venner, του οποίου το σημείωμα της αυτοκτονίας μπορείτε να δείτε εδώ, ήταν ένας σπουδαίος ιστορικός συγγραφέας και ένας μελετητής της Ευρωπαϊκής ιστορίας και πολιτισμού. Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Απριλίου του 1935 σε μια μεσοαστική οικογένεια με δεξιές και συντηρητικές καταβολές. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και μέλος του Λαϊκού Γαλλικού Κόμματος (Parti Populaire Francais) του οποίου ηγέτης ήταν ένας πρώην κομμουνιστής ο Jaques Doriot. Από μικρό παιδί ο Venner ήταν λάτρης της φύσης και της περιπέτειας. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών κατατάσσεται στο Γαλλικό στρατό και υπηρετεί ως υπαξιωματικός σε μονάδα (Σύνταγμα) ορεινών κυνηγών στο πόλεμο της Αλγερίας έως το 1956. Όπως και πολλοί άλλοι Γάλλοι της ηλικίας του, που ήταν βετεράνοι των πολέμων της Αλγερίας και της Ινδοκίνας (οι οποίοι είχαν εξοργιστεί από την απόφαση του προέδρου Ντε Γκωλ να παραχωρήσει ανεξαρτησία στην Αλγερία) παίρνει μέρος στον OAS (Organisation Armée Secrète -Οργανωση Μυστικού Στρατού). Ο OAS ήταν μια οργάνωση που ιδρύθηκε από Γάλλους στρατιωτικούς και συντηρητικούς πολιτικούς με την προοπτική να ανατρέψει το καθεστώς του Ντε Γκωλ με βίαια μέσα. Ο Venner για την δράση του αυτή θα φυλακιστεί.

Στο αυτοβιογραφικό του έργο «Επαναστατημένη Καρδιά» (Coeur Rebelle) o Venner κατηγορεί τους Γάλλους στρατιωτικούς αλλά και τους συντηρητικούς πολιτικούς της ηγεσίας του OAS ότι έπασχαν από πολιτική μυωπία και έλλειψη επαναστατικού λόγου, τα οποία ήταν οι κυριότερες αιτίες για την αποτυχία του OAS σαν πολιτικό κίνημα. Μετά την αποφυλάκισή του μαζί με τον Alain de Benoist θα ιδρύσει το κίνημα και το ομώνυμο περιοδικό Europe Action.

Το Γερμανικό Εθνικιστικό Κόμμα του Στάλιν II

του Kerry Bolton.

Μετάφραση – Πρόλογος – Σχολιασμός: Evpaty Kolovrat.

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας απαρνείται τον Σιωνισμό.

Το 1952, το καθεστώς της Βόννης ανακοίνωσε ότι θα αρχίσει να αποζημιώνει τους Εβραίους. Εν τω μεταξύ, ξεκίνησε η δίκη του Ρούντολφ Σλάνσκι και άλλων, κυρίως Εβραίων, ηγετών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για μια ευρεία «σιωνιστική συνωμοσία» σε συμπαιγνία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ .Ίσως οι δίκες αυτές να ήταν το αποτέλεσμα της σκέψης του Yockey και άλλων δεξιών που ήταν φιλικοί απέναντι στο σοβιετικό μπλοκ. Η δίκη σχολιάστηκε από την Κεντρική Επιτροπή της SED:

«Ταξιδεύοντας (εν πλω), υπό την «εθνικιστική» σιωνιστική σημαία του Ισραήλ, οι Αμερικανοί πράκτορες ασκούσαν το επάγγελμά τους. Από το σχέδιο Morgenthau-Acheson που αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης στην Πράγα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός οργανώνει και στηρίζει τις δραστηριότητες κατασκοπείας και σαμποτάζ στις λαϊκές δημοκρατίες μέσω του κράτους του Ισραήλ με τη βοήθεια σιωνιστικών οργανώσεων».

Το «Σχέδιο Morgenthau-Acheson» που αναφέρεται στη δήλωση της SED ήταν ένας ισχυρισμός ότι έχει επιτευχθεί συμφωνία «σύμφωνα με την οποία η Αμερική είχε υποσχεθεί να στηρίξει το Ισραήλ σε αντάλλαγμα για τη χρήση των Σιωνιστικών οργανώσεων για κατασκοπεία και ανατροπή των κρατών του σοβιετικού μπλοκ. Επιπλέον, στην ίδια δήλωση, η Κεντρική Επιτροπή της SED καταδίκασε τον Γερμανό κομμουνιστή Paul Merker ως σιωνιστή πράκτορα που είχε ενεργήσει «όπως και οι εγκληματίες στην Τσεχοσλοβακία». Ο Μέρκερ, που είχε περάσει τα χρόνια του πολέμου στην εξορία στο Μεξικό, υποστήριξε τις αποζημιώσεις των Γερμανών Εβραίων. Οι ηγέτες της SED δήλωσαν:

«Δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί ότι ο Μέρκερ είναι πράκτορας της αμερικανικής οικονομικής ολιγαρχίας, η απαίτηση της οποίας είναι η αποζημίωση για τις εβραϊκές περιουσίες, απαίτηση που έχει σχεδιαστεί μόνο και μόνο για να διεισδύσει στη Γερμανία το αμερικανικό χρηματοοικονομικό κεφάλαιο. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον Σιωνισμό του. Απαιτεί τον εκτοπισμό του γερμανικού εθνικού πλούτου με τις λέξεις: «Η αποζημίωση για τη βλάβη που έχει γίνει στους Εβραίους πολίτες θα δοθεί τόσο σε όσους επιστρέψουν όσο και σε όσους θέλουν να παραμείνουν στο εξωτερικό». Ο Merker μεταμόρφωσε παράνομα τα μέγιστα κέρδη που εκλάπησαν από Γερμανούς και ξένους εργαζόμενους από μονοπωλιακούς καπιταλιστές σε υποτιθέμενη ιδιοκτησία του εβραϊκού λαού. Στην πραγματικότητα, η «αριανοποίηση» αυτού του κεφαλαίου απλώς μεταβίβασε τα κέρδη των «εβραϊκών» μονοπωλιακών καπιταλιστών σε μονοπωλιακούς «Άριους» καπιταλιστές».

Όπως και με την σοβιετική εκκαθάριση των σιωνιστών και των Εβραίων στην Τσεχοσλοβακία, ο Merker καταδικάστηκε ως μέρος μιας παγκόσμιας συνωμοσίας στην οποία οι σιωνιστές χρησίμευσαν ως πράκτορες για την ανατροπή του καθεστώτος και την υποταγή στο ξένο κεφάλαιο.

Η DDR σε καμία φάση της κρατικής της ύπαρξης δεν ανέπτυξε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Η DDR αρνήθηκε επίσης να καταβάλει οποιαδήποτε αποζημίωση στο Ισραήλ ή στους «επιζώντες του Ολοκαυτώματος».

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1973, ο Yosef Tekoah, πρεσβευτής του Ισραήλ στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, δήλωσε ότι:

«Το Ισραήλ σημειώνει με λύπη και απογοήτευση ότι το άλλο γερμανικό κράτος (το DDR) αγνοεί και συνεχίζει να αγνοεί την ιστορική ευθύνη της Γερμανίας για το Ολοκαύτωμα και τις ηθικές υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό. Έχει επιδεινώσει τη βαρύτητα αυτής της στάσης παρέχοντας υποστήριξη και πρακτική βοήθεια στην εκστρατεία βίας και δολοφονίας που διεξάγεται εναντίον του Ισραήλ και του εβραϊκού λαού από αραβικές τρομοκρατικές οργανώσεις».

Το ανατολικό γερμανικό καθεστώς δεν δέχτηκε ποτέ την ενοχή του πολέμου που ήταν το θεμέλιο του καθεστώτος της Βόννης και, ως εκ τούτου, δεν εμποδίστηκε ηθικά να ακολουθήσει μια αντι-σιωνιστική πολιτική. Είναι ενδιαφέρον ότι τα πρώτα σχόλια για την πρόθεση της Βόννης να καταβάλει αποζημιώσεις σε Εβραίους και Ισραήλ δημοσιεύτηκαν τρεις ημέρες μετά τη δημοσίευση των κατηγοριών εναντίον του Slansky για «σιωνιστική προδοσία». Ένα άρθρο στο Neues Deutschland περιγράφει τη συμφωνία αποζημιώσεων ως συμφωνία που διεξάγεται μεταξύ «Δυτικογερμανών και Ισραηλινών καπιταλιστών». Με το θάνατο του Στάλιν το 1953, το Ισραήλ ελπίζει η DDR να αλλάξει κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος των αποζημιώσεων, αλλά η DDR αρνήθηκε.

Το 1968 ο Simon Wiesenthal ισχυρίστηκε ότι η υπηρεσία ειδήσεων του DDR ήταν πολύ πιο αντι-σιωνιστική από εκείνη οποιουδήποτε άλλου κράτους του Σοβιετικού μπλοκ και ότι αυτό οφείλεται στον αριθμό των πρώην «Ναζιστών» που απασχολούνταν εκεί. Το NDPD ήταν το επίκεντρο των ισχυρισμών του Wiesenthal. Ο Δρ Richard Arnold, ο οποίος ήταν υπάλληλος του Υπουργείου Επιστημών και Δημόσιας Εκπαίδευσης του Τρίτου Ράιχ (1939-1945) και είχε γράψει για την εξάλειψη κάθε ίχνους του «εβραϊκού πνεύματος» από την πολιτιστική ζωή της Γερμανίας, ήταν το 1968 γενικός εκδότης Der Nationale Demokrat, της εφημερίδας του NDPD, και αποδέκτης του βραβείου της Τάξης της Αξίας για την Πατρίδα. Ο Kurt Herwart Ball, ο οποίος ήταν συντάκτης του περιοδικού των SS, Hammer, στο DDR ήταν δημοσιογράφος του NDPD και ένας υπάλληλος στο προπαγανδιστικό γραφείο του καθεστώτος.

Σε μια έκθεση του 1951, η Αγγλοεβραϊκή Ένωση προέτρεψε το καθεστώς της Βόννης και τους συμμάχους να ξεκινήσουν μια έντονη εκστρατεία εναντίον της αναζωπύρωσης του εθνικού σοσιαλισμού και της αποδοχής των βετεράνων του πολέμου στην πολιτική σκηνή, υπονοώντας την απειλή μιας συμφωνίας μεταξύ των «Ναζί» και το ανατολικού μπλοκ:

Το Γερμανικό Εθνικιστικό Κόμμα του Στάλιν I

του Kerry Bolton.

Μετάφραση – Πρόλογος – Σχολιασμός: Evpaty Kolovrat.

Πρόλογος.

Τον Kerry Bolton τον έχουμε ξαναπαρουσιάσει στο παρών ιστολόγιο όποτε δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Αν και όπως έχουμε γράψει στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί με τον αποκρυφισμό και την αριοσοφία, αργότερα όταν σπούδασε συγκριτική θεολογία (στην οποία κατέχει διδακτορικό) στράφηκε στον παραδοσιακό καθολικισμό και στην ορθοδοξία. Αυτές οι μεταφυσικές και θρησκευτικές αναζητήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να μελετήσει και να εντρυφήσει πάνω στην Γερμανική Συντηρητική Επανάσταση και μετά στο γερμανικό εθνικομπολσεβίκικο κίνημα.

Ο Kerry Bolton κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν η Γερμανία κατά την διάρκεια του Β’ΠΠ είχε παραμείνει πιστή στο σύμφωνο Μολότοφ Ρίμπεντροπ, η έκβαση του πολέμου θα ήταν διαφορετική. Επίσης ο Kerry Bolton μέσα από την ιστορική μελέτη της Σοβιετικής περιόδου θεωρεί ότι ουσιαστικά ο Στάλιν ήταν αυτός που σταδιακά εκκαθάρισε την Σοβιετική Ένωση και το Κόμμα από τα διεθνιστικά και ορθόδοξα μαρξιστικά στοιχεία που σε μεγάλο βαθμό ανήκαν στον «περιούσιο» λαό.

Στο άρθρο που θα παρουσιάσουμε σε δύο μέρη (Το Γερμανικό Εθνικιστικό Κόμμα του Στάλιν Ι και ΙΙ) θα δούμε κάτι το οποίο αποκρύπτουν οι διάφοροι ακροδεξιοί καπηλευτές του εθνικοσοσιαλισμού: Ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν στην ανατολική Ευρώπη που υπήρχε η μεγαλύτερη καταστολή των ιδεών του εθνικού σοσιαλισμού αλλά στην δυτική Ευρώπη. Επίσης πολλοί Γερμανοί αλλά και Ευρωπαίοι εθνικοί σοσιαλιστές, στελέχη κινημάτων αλλά και βετεράνοι του πολέμου είχαν την ευφυΐα να καταλάβουν ότι ο χειρότερος εχθρός δεν βρίσκεται ανατολικά του Σιδήρου Παραπετάσματος αλλά στην Δυτική Ευρώπη του οικονομικού φιλελευθερισμού και του πολιτιστικού Μαρξισμού.

Άλλωστε ο Στάλιν όπως και ο Ναπολέων ένα αιώνα πιο πριν, «πρόδωσε» τα ιδανικά της επανάστασης που τον έφερε στην εξουσία για να της δώσει έναν εθνικό και έναν πιο κοινωνικά συντηρητικό προσανατολισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι από πολλούς σοβαρούς μελετητές του χώρου (και όχι μόνο) ο Στάλιν θεωρείται ότι ήταν αυτός που αναβίωσε τον Ρωσικό Εθνικισμό όπως ακριβώς είχε κάνει και ο τσάρος Αλέξανδρος ο τρίτος με το σλαβόφιλο κίνημα στα τέλη του 19^ου αιώνα. Αυτό ακριβώς περιγράφεται στο βιβλίο του Kerry Bolton «Stalin An Enduring Legacy».

Και ενώ μεταπολεμικά στην Δύση, οι διάφοροι ακροδεξιοί είτε από πολιτική μυωπία, είτε από οπορτουνισμό και ιδιοτέλεια, είτε γιατί ήταν πράκτορες του ΝΑΤΟ (όπως στην περίπτωση της Κόκκινης προβιάς και του Gladio) έβλεπαν τον κομμουνιστικό κίνδυνο εξ’ ανατολών, δεν μπόρεσαν ποτέ να υποψιαστούν ότι οι πραγματικοί μαρξιστές είχαν ήδη διεισδύσει στον κρατικό μηχανισμό των χωρών τους. Στις ΗΠΑ αλλά και στο Ηνωμένο Βασίλειο όπως έγινε γνωστό χρόνια μετά, κατά την διάρκεια του Β’ΠΠ αλλά και μετά τον ψυχρό πόλεμο, οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών όπως η CIA και η ΜΙ6 είχαν ως συνεργάτες Γερμανοεβραίους τροτσκιστές διανοούμενους της διαβόητης σχολής της Φρανκφούρτης όπως αποδεδειγμένα είχαν υπάρξει ο Βίλχελμ Ράιχ και ο Χέρμπερτ Μαρκούζε. Μάλιστα η χήρα του Τρότσκι πάντοτε υποστήριζε όλους τους proxy πολέμους εναντίον της ΕΣΣΔ.

Φυσικά και δεν είμαστε απολογητές ή υπερασπιστές ούτε του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν ούτε της ΕΣΣΔ (όπως δεν είμαστε και του Τρίτου Ράιχ) όμως δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στην ιστορική πραγματικότητα: Δηλαδή παρόλη την καταστολή σε κάποια θέματα όπως πχ στο θέμα της θρησκευτικής πίστης, όπως επίσης και στην δημιουργία μιας κομματικής νομεκλατούρας και μιας δυσλειτουργικής (και σε πολλές περιπτώσεις) διεφθαρμένης γραφειοκρατίας, στην Ανατολική Ευρώπη υπήρχε κοινωνικός συντηρητισμός, πνεύμα πατριωτισμού, στην νεολαία είχαν δοθεί κίνητρα για να ασχολείται με τον αθλητισμό και την μόρφωση ενώ η τέχνη ειδικά στην μουσική ήταν αυθεντικά εθνική, λαϊκή και παραδοσιακή (επίσης είχε δοθεί μεγάλη σημασία και στην καλλιέργεια της κλασσικής μουσικής).

Σε αντίθεση στην Δύση κυριάρχησε ειδικά κατά την δεκαετία του ’60, η απαξίωση των παραδοσιακών αξιών από διάφορους πανεπιστημιακούς όπως ο Σαρτρ και ο Ντεριντά (θεωρία της αποδόμησης και μεταμοντερνισμός) οτιδήποτε εθνικού αλλά και οτιδήποτε παραδοσιακού (όπως η έννοια της παραδοσιακής οικογένειας). Τα ναρκωτικά, η σεξουαλική απελευθέρωση, η ομοφυλοφιλία και το τρίτο κύμα του φεμινισμού, όλα αυτά διάβρωσαν τις κοινωνίες του «ελεύθερου» κόσμου. Η pop art του ψυχοπαθούς Andy Warhol, οι Beatles, οι hippies και η counter-culture, το Woodstock, ο Μάης του ’68 δεν ήταν δημιουργήματα της KGB που ήθελαν να διαβρώσουν ηθικά και πνευματικά την νεολαία της Δύσης, αλλά στην ουσία ήταν σχέδιο μιας κοινωνικής μηχανικής που εκπονήθηκε από τροτσκιστές ακαδημαϊκούς, την CIA και το ίδρυμα Τavistock.

Για αυτό ο υποστράτηγος Otto Remer, ένας εγνωσμένης αξίας στρατιώτης αλλά και αφοσιωμένος «Χιτλερικός» (και όχι ένας «αιρετικός» του Μαύρου Μετώπου) προτίμησε να συνεργαστεί με την ΕΣΣΔ πιστεύοντας ότι ήταν καλύτερη η σοβιετική μπότα από την δυτική ελευθεριότητα. Και δεν είχε άδικο. Μετά την πτώση του «Σιδηρούν Παραπετάσματος» δυστυχώς η Ευρώπη βρέθηκε να είναι υποδουλωμένη στην πιο ακραία και χυδαία μορφή οικονομικού καπιταλισμού, ενός πολιτιστικού τροτσκισμού που προωθεί την αποδόμηση, την κοινωνική ελευθεριότητα και την γενοκτονία των ευρωπαϊκών εθνοτήτων μέσα από μια πολιτική οικονομικής λιτότητας αλλά και την αντικατάσταση των αυτοχθόνων Ευρωπαίων με τριτοκοσμικούς.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα έθνη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης που έζησαν κάτω από τον σοβιετικό «ζυγό» είναι αυτά που βρίσκονται στην πρωτοπορία του αγώνα για μια πραγματική Ευρώπη των Εθνών.

***

Σιωνισμός και Τρίτο Ράιχ. Μέρος B’

Επίσημες διασφαλίσεις.

Η γερμανική υποστήριξη προς τον Σιωνισμό δεν ήταν απεριόριστη. Κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι ήταν πολύ προσεκτικοί στη συνεχιζόμενη εκστρατεία ισχυρών εβραϊκών κοινοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία και άλλες χώρες για να κινητοποιήσουν τις κυβερνήσεις «τους» και τους συμπολίτες τους κατά της Γερμανίας. Όσο ο παγκόσμιος Εβραϊσμός παρέμενε ακατάπαυστα εχθρικός προς την Εθνική Σοσιαλιστική Γερμανία και όσο η μεγάλη πλειοψηφία των Εβραίων σε όλο τον κόσμο έδειχνε μικρή επιθυμία να εγκατασταθεί στην σιωνιστική «γη της επαγγελίας», ένα κυρίαρχο εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη δεν θα «έλυνε» το διεθνές Εβραϊκό ζήτημα. Αντί αυτού, οι Γερμανοί αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι θα ενίσχυαν απεριόριστα αυτήν την επικίνδυνη αντί-γερμανική εκστρατεία. Η γερμανική υποστήριξη για τον Σιωνισμό επομένως περιοριζόταν στην υποστήριξη μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη υπό Βρετανικό έλεγχο, όχι ενός κυρίαρχου εβραϊκού κράτους.

Ο Υπουργός Εξωτερικών ενημέρωσε διπλωμάτες τον Ιούνιο του 1937, ότι ένα Εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Γερμανίας επειδή δεν θα μπορούσε να απορροφήσει όλους τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο, αλλά θα χρησίμευε μόνο ως μια βάση ισχύος για τον διεθνή Εβραϊσμό, με τον ίδιο τρόπο που η Μόσχα χρησίμευε ως βάση για τον διεθνή κομμουνισμό. Αντικατοπτρίζοντας κάτι σαν μετατόπιση στην επίσημη πολιτική, ο γερμανικός Τύπος εξέφρασε πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια το 1937 για την παλαιστινιακή αραβική αντίσταση στις Σιωνιστικές φιλοδοξίες, σε μια εποχή όπου η ένταση και η σύγκρουση μεταξύ Εβραίων και Αράβων στην Παλαιστίνη αυξανόταν έντονα.

Μια εγκύκλιος του Υπουργείου Εξωτερικών της 22ας Ιουνίου 1937 προειδοποίησε ότι, παρά την υποστήριξη του εβραϊκού οικισμού στην Παλαιστίνη, «θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι η Γερμανία υποστηρίζει το σχηματισμό μιας κρατικής δομής στην Παλαιστίνη υπό κάποια μορφή εβραϊκού ελέγχου». Ενόψει της αντιγερμανικής κινητοποίησης του διεθνούς Εβραϊσμού, η Γερμανία δεν μπορεί να συμφωνήσει ότι ο σχηματισμός ενός εβραϊκού κράτους στη Παλαιστίνη θα βοηθούσε στην ειρηνική ανάπτυξη των εθνών του κόσμου. «Η διακήρυξη ενός εβραϊκού κράτους ή μιας εβραϊκά διοικούμενης Παλαιστίνης», προειδοποίησε ένα εσωτερικό μνημόνιο του τμήματος Εβραϊκών υποθέσεων των SS, «θα δημιουργούσε για τη Γερμανία έναν νέο εχθρό, που θα επηρέαζε βαθιά τις εξελίξεις στην Εγγύς Ανατολή». Μια άλλη υπηρεσία των SS προέβλεψε ότι ένα εβραϊκό κράτος «θα εργαζόταν για να προσδώσει ειδική προστασία μειονοτήτων στους Εβραίους κάθε χώρας, παρέχοντας έτσι νομική προστασία στην εκμεταλλευτική δραστηριότητα του παγκόσμιου Εβραϊσμού».

Τον Ιανουάριο του 1939 ο νέος Υπουργός Εξωτερικών του Χίτλερ, Joachim von Ribbentrop, προειδοποίησε επίσης σε μια άλλη εγκύκλιο ότι «η Γερμανία πρέπει να θεωρήσει τον σχηματισμό ενός εβραϊκού κράτους ως επικίνδυνο» επειδή «θα φέρει μια διεθνή αύξηση της εξουσίας του παγκόσμιου Εβραϊσμού». Ο ίδιος ο Χίτλερ επανεξέτασε προσωπικά αυτό το όλο θέμα στις αρχές του 1938 και, παρά τον μακροχρόνιο σκεπτικισμό του για τις Σιωνιστικές φιλοδοξίες και τις ανησυχίες ότι οι πολιτικές του θα μπορούσαν να συμβάλουν στο σχηματισμό ενός εβραϊκού κράτους, αποφάσισε να στηρίξουν ακόμα πιο έντονα την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Η προοπτική να απαλλαγεί η Γερμανία από τους Εβραίους, κατέληξε, υπερτερεί των πιθανών κινδύνων.

Εν τω μεταξύ, η βρετανική κυβέρνηση επέβαλε ολοένα και πιο δραστικούς περιορισμούς στην εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη το 1937, 1938 και 1939. Σε απάντηση, η υπηρεσία ασφαλείας των SS κατέληξε σε μια μυστική συμμαχία με την παράνομη σιωνιστική οργάνωση Mossad le-Aliya Bet για να εισέλθουν λαθραία Εβραίοι στην Παλαιστίνη. Ως αποτέλεσμα αυτής της εντατικής συνεργασίας, αρκετές νηοπομπές πέτυχαν να φτάσουν στη Παλαιστίνη περνώντας από βρετανικά πολεμικά πλοία. Η εβραϊκή μετανάστευση, τόσο η νόμιμη όσο και η παράνομη, από τη Γερμανία (συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας) στην Παλαιστίνη αυξήθηκε δραματικά το 1938 και το 1939. Άλλοι 10.000 Εβραίοι είχαν προγραμματιστεί να αναχωρήσουν τον Οκτώβριο του 1939, αλλά το ξέσπασμα του πολέμου το Σεπτέμβριο έφερε την προσπάθεια στο τέλος. Εντούτοις, οι γερμανικές αρχές εξακολούθησαν να προωθούν την έμμεση εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια του 1940 και του 1941. Ακόμη και το Μάρτιο του 1942, τουλάχιστον ένα επίσημα εξουσιοδοτημένο σιωνιστικό στρατόπεδο εκπαίδευσης («kibbutz») για πιθανούς μετανάστες συνέχισε να λειτουργεί στη Γερμανία του Χίτλερ.

Σιωνισμός και Τρίτο Ράιχ. Μέρος Α’

Του Marκ Weber

Μετάφραση – Σχόλια: Εθνικιστικό Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο.

Εισαγωγή.

Μεταφράσαμε και σας παραθέτουμε το πρώτο μέρος ενός καταπληκτικού άρθρου, το οποίο διαβάσαμε στο ρεβιζιονιστικό ιστολόγιο “Institute for Historical Review”. O αρθρογράφος Mark Weber, εν συντομία, έχει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία σε τέσσερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, είναι ρεβιζιονιστής, αρνητής του ολοκαυτώματος και έχει καταθέσει σε δικαστήρια των ΗΠΑ ως ειδικός επί του ολοκαυτώματος. Στο αρχικό άρθρο που παραθέτουμε ως πηγή, υπάρχουν οι αναφορές για κάθε στοιχείο που αναφέρει στο άρθρο του, επομένως η επιστημονική ακρίβεια των ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται στο άρθρο είναι δεδομένη και επαληθεύσιμη. Η ερμηνεία των γεγονότων που δίνει, ειδικά ως προς τις αγαθές προθέσεις του Hitler τον οποίο περιγράφει ως λίγο-πολύ «ανθρωπιστή», δεν μας βρίσκει καθόλου σύμφωνους με όλο τον σεβασμό στις ιστορικές γνώσεις του Weber, αλλά θα παραθέσουμε την άποψή μας μετά το τέλος του Β΄μέρους, στον σύντομο σχολιασμό μας.

***

Στις αρχές του 1935, ένα επιβατηγό πλοίο που έφθασε στην Χάιφα της Παλαιστίνης έφυγε από το γερμανικό λιμάνι του Bremerhaven. Η πρύμνη του έφερε τα εβραϊκά γράμματα για το όνομά του, «Τελ Αβίβ», ενώ ένα λάβαρο με τη σβάστικα κυμάτιζε στον ιστό. Κι αν και το πλοίο ήταν Σιωνιστικό, ο αρχηγός του ήταν μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πολλά χρόνια αργότερα, ένας ταξιδιώτης στο πλοίο θυμόταν αυτόν τον συμβολικό συνδυασμό ως «μεταφυσικό παραλογισμό». Είτε είναι παράλογο είτε όχι, αυτό είναι μόνο το εξώφυλλο από ένα ελάχιστα γνωστό κεφάλαιο της ιστορίας: Η ευρεία συνεργασία μεταξύ του Σιωνισμού και του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ.

Κοινοί Στόχοι

Με την πάροδο των χρόνων πολίτες σε πολλές διαφορετικές χώρες προβληματίστηκαν με το «Εβραϊκό ζήτημα»: δηλαδή, ποιος είναι ο σωστός ρόλος των Εβραίων σε μη εβραϊκή κοινωνία; Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, οι Εβραίοι Σιωνιστές και οι Γερμανοί Εθνικοί Σοσιαλιστές, μοιράστηκαν παρόμοιες απόψεις για το πώς να αντιμετωπίσουν αυτό το περίπλοκο ζήτημα. Συμφώνησαν ότι οι Εβραίοι και οι Γερμανοί ήταν σαφώς διαφορετικές εθνικότητες και ότι οι Εβραίοι δεν ανήκαν στη Γερμανία. Οι Εβραίοι που ζούσαν στο Ράιχ έπρεπε επομένως να θεωρηθούν όχι ως «Γερμανοί της εβραϊκής πίστης», αλλά ως μέλη μιας ξεχωριστής εθνικής κοινότητας. Ο Σιωνισμός (εβραϊκός εθνικισμός) υποδήλωνε επίσης την υποχρέωση των Σιωνιστών Εβραίων να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη, την «εβραϊκή πατρίδα». Θα μπορούσαν δύσκολα να θεωρηθούν ως ειλικρινείς σιωνιστές και ταυτόχρονα να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα στη Γερμανία ή σε οποιαδήποτε άλλη «ξένη» χώρα.

Ο Theodor Herzl (1860-1904), ο ιδρυτής του σύγχρονου σιωνισμού, υποστήριξε ότι ο αντισημιτισμός δεν είναι μια ανωμαλία, αλλά μια φυσική και απολύτως κατανοητή απάντηση από τους μη Εβραίους στην αποξενωτική συμπεριφορά και στάση των Εβραίων. Η μόνη λύση, υποστήριξε, είναι για τους Εβραίους να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα και να ζήσουν σε ένα ξεχωριστό δικό τους κράτος. «Το Εβραϊκό ζήτημα υπάρχει όπου οι Εβραίοι ζουν σε αξιόλογους αριθμούς», έγραψε στο σημαντικότερο έργο του, το Εβραϊκό Κράτος. «Όπου δεν υπάρχει, εμφανίζεται με την άφιξη των Εβραίων… Πιστεύω ότι αντιλαμβάνομαι τον αντισημιτισμό, ο οποίος είναι ένα πολύ σύνθετο φαινόμενο. Αντιμετωπίζω αυτή την εξέλιξη ως Εβραίος, χωρίς μίσος ή φόβο». Το εβραϊκό ζήτημα, δήλωσε, δεν είναι κοινωνικό ή θρησκευτικό. «Είναι μια εθνική ερώτηση: για να το λύσουμε πρέπει πρώτα απ’ όλα να το κάνουμε ένα διεθνές πολιτικό ζήτημα …» Ανεξάρτητα από την ιθαγένειά τους, ο Herzl επέμεινε ότι οι Εβραίοι δεν αποτελούν απλά μια θρησκευτική κοινότητα, αλλά μια εθνότητα. Ο Σιωνισμός, έγραψε ο Herzl, πρoσέφερε στον κόσμο μια ευπρόσδεκτη «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος».

Έξι μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας (μακράν η μεγαλύτερη Σιωνιστική ομάδα στη χώρα) υπέβαλε λεπτομερές μνημόνιο στη νέα κυβέρνηση που επανεξέταζε τις γερμανο-εβραϊκές σχέσεις και επισήμως προσέφερε σιωνιστική υποστήριξη στην «επίλυση» του ακανθώδους «Εβραϊκού ζητήματος». Το πρώτο βήμα, όπως πρότεινε, έπρεπε να είναι μια ειλικρινής αναγνώριση των θεμελιωδών εθνικών διαφορών.

Ο σιωνισμός δεν έχει ψευδαισθήσεις για τη δυσκολία της κατάστασης των Εβραίων, η οποία συνίσταται κυρίως σε ένα ανώμαλο επαγγελματικό μοτίβο και στο ελάττωμα μιας πνευματικής και ηθικής στάσης ανθρώπων που δεν έχουν τις ρίζες τους στην δική τους παράδοση. Ο Σιωνισμός αναγνώρισε εδώ και δεκαετίες ότι τα συμπτώματα της φθοράς αναγκαστικά θα εμφανίζονταν ως αποτέλεσμα της τάσης αφομοίωσης.

Ο Σιωνισμός πιστεύει ότι η αναγέννηση της εθνικής ζωής ενός λαού, όπως συμβαίνει τώρα στη Γερμανία με την έμφαση στον χριστιανικό και εθνικό χαρακτήρα του, πρέπει να γίνει και στην εβραϊκή εθνική ομάδα. Για τον εβραϊκό λαό, η εθνική καταγωγή, η θρησκεία, το κοινό πεπρωμένο και η αίσθηση της μοναδικότητάς του πρέπει να έχουν καθοριστική σημασία για τη διαμόρφωση της ύπαρξής του. Αυτό σημαίνει ότι ο εγωιστικός ατομικισμός της φιλελεύθερης εποχής πρέπει να ξεπεραστεί και να αντικατασταθεί από μια αίσθηση κοινοτικής και συλλογικής ευθύνης.

Πιστεύουμε ότι είναι ακριβώς η νέα [Εθνικοσοσιαλιστική] Γερμανία που μπορεί, με την τολμηρή αποφασιστικότητα στο χειρισμό του εβραϊκού ζητήματος, να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την υπέρβαση ενός προβλήματος το οποίο, στην πραγματικότητα, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους περισσότερους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η αναγνώριση της εβραϊκής υπηκοότητας μας δίνει μια σαφή και ειλικρινή σχέση με τον γερμανικό λαό και την εθνική και φυλετική του πραγματικότητα. Ακριβώς επειδή δεν επιθυμούμε να παραποιήσουμε αυτές τις βασικές αρχές, επειδή κι εμείς είμαστε εναντίον του μικτού γάμου και είμαστε υπέρ της διατήρησης της καθαρότητας της εβραϊκής εθνικής ομάδας και υπέρ της απόρριψης οποιωνδήποτε προσβολών στον πολιτιστικό τομέα, εμείς -έχοντας ανατραφεί με τη γερμανική γλώσσα και εντός του γερμανικού πολιτισμού – μπορούμε να δείξουμε ενδιαφέρον για τα έργα και τις αξίες του γερμανικού πολιτισμού με θαυμασμό και εσωτερική συμπάθεια.