Μετάφραση: Πενθεσίλεια
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Σε αντιδιαστολή με τις μέχρι τούδε επικρατούσες φιλελεύθερες και μηχανιστικές απόψεις, ξεκινούμε με την πεποίθηση ότι ένας λαός ή ένα έθνος είναι ένας οργανισμός, ένα ζωντανό σώμα, με σαφείς ιδιαιτερότητες στον υλικό, το ψυχικό και τον πνευματικό τομέα.
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι στην ιστορία ενός έθνους εφαρμόζεται ο αιώνιος νόμος του έμβιου κόσμου, το “θάνατος και αναγέννηση,” ένας βιολογικός εξαναγκασμός να διασχίσουμε τον αναπόφευκτο δρόμο από την κούνια ως τον τάφο, από τους πειρασμούς υπό τη μορφή καρποφόρων δέντρων ως το νεκρό ξύλο.
Η εφαρμογή των βιολογικών νόμων στον ρουν του εθνικού βίου δεν αναιρεί τις μεταφυσικές προϋποθέσεις της μοίρας και της δραστηριότητας του Θεού -περισσότερο από όσο η γνώση και η αναγνώρισή μας επί της αναπόφευκτης κίνησης του ιδιωτικού βίου από τη γέννησή του ατόμου μέχρι τον θάνατό του μπορούν είτε να “εξηγήσουν” ή να αναιρέσουν το αίνιγμα του ατόμου που έχει γίνει ή την μορφή που έχει πάρει από τη φύση του.
2. ΦΥΛΗ-ΛΑΟΣ-ΕΘΝΟΣ
Εάν, κατά συνέπεια, προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την καταγωγή ενός λαού, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι θα μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό μόνο εντός των ορίων στα οποία υπόκειται η ανθρώπινη γνώση.
Δηλαδή μπορούμε να την εξηγήσουμε μόνο μέσα σε εκείνον τον συμπτωματικό κόσμο, έξω ή υπεράνω από αυτόν που αναγνωρίζουμε την εξουσία της μοίρας η οποία θέτει αρχικά την αιτιότητα σε κίνηση και καθορίζει την κλίση της.
Από αυτή την άποψη αντιλαμβανόμαστε ότι ένας λαός αποτελεί ένα αμάλγαμα διάφορων φυλών, όπως ένα παιδί αναμιγνύει μέσα του συγκεκριμένες αναλογίες από εξίσου μητρικά και πατρικά “φυλετικά” συστατικά.
Στις βιολογικές επιρροές αυτού του φυλετικού αμαλγάματος έχουν προστεθεί επιπλέον οι γεωπολιτικές επιρροές των συνθηκών, του κλίματος, της διατροφής κλπ.· και, τελικά, οι ιστορικές επιδράσεις της διαμάχης που μπορεί να είχε υπάρξει μεταξύ ενός έθνους και ενός άλλου, των εσωτερικών ρυθμίσεων, της προσωπικής ωρίμανσης, και ότι δεν έχει προστεθεί.
Από αυτά τα τρία συστατικά της φυλής, της πατρίδας και της ιστορίας, ο “λαός” μορφοποιείται -παρόλο που πρέπει ξανά να δώσουμε έμφαση στα όρια που επιβάλλονται πάνω σε αυτή την αιτιώδη εξήγηση κάνοντας μια αναφορά στην κατάληξη, την γένεση, ενός ανθρώπινου όντος, του οποίο ο ουσιαστικός χαρακτήρας και η μορφή βρίσκονται έξω από την σφαίρα δραστηριότητας της αιτιότητας.
Η εφαρμογή αυτών των μελετών στην Ευρώπη (στην οποία δεν ανήκει η Ρωσία, δεν ανήκε ποτέ, και ποτέ δεν θα ανήκει1), υποδηλώνει ότι οι λαοί της Ευρώπης γεννήθηκαν από τα ίδια φυλετικά συστατικά (ο δρ. Günter, ο φημισμένος εθνολόγος, διακρίνει τέσσερις με πέντε αρχικές φυλές στην Ευρώπη), τα οποία σε διαφορετικές χώρες αναμειγνύονται σε διάφορες ποσότητες. Σε αυτό το θεμελιωδώς παρόμοιο φυλετικό κράμα, παρατηρούμε την ερμηνεία του τυπικώς Ευρωπαϊκού ή δυτικού πολιτισμού ως αποτελούμενου από μια οικογένεια λαών στους οποίους τα παιδιά απομονωμένα (ήτοι, “τα έθνη μεμονωμένα”) αντιπροσωπεύουν διάφορα μείγματα γονέων (ήτοι, “φυλές”).
Στα αποτελέσματα αυτής της ποικίλης φυλετικής πρόσμιξης μέσα σε διαφορετικά μέλη της Ευρωπαϊκής ή δυτικής οικογένειας λαών προστέθηκαν επιπλέον τα αποτελέσματα των διαφορών των χωρών που κατοικούσαν, χάρις στις οποίες διαφοροποιήθηκαν περαιτέρω τα παρουσιαστικά τους· και, τέλος, τα αποτελέσματα των αντίστοιχων ιστοριών τους, τα οποία επηρέασαν ακόμη περισσότερο την περαιτέρω διαμόρφωση των διάφορων λαών. Ως αποτέλεσμα έχει παραχθεί η εξαιρετική ποικιλία των δυτικών λαών, οι οποίοι παρόλα αυτά έχουν όλοι τους, εξαιτίας της φυλετικής τους συγγένειας, έναν και τον ίδιο ρυθμό δυτικής κουλτούρας, και είναι όλοι υποκείμενοι στους ίδιους ζωτικούς νόμους αυτής της οικογένειας λαών.
Όταν οι έννοιες “φυλή” και “λαός” (συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειας λαών, ή του πολιτιστικού κύκλου λαών) εξηγούνται κατά αυτόν τον τρόπο, το “έθνος” προφανώς αποκαλύπτεται ως ένας “λαός” που έχει γίνει περισσότερο ολοκληρωμένα ενσυνείδητος. Ένας λαός του οποίου η ίδια η ιστορία του, του έχει διδάξει την δική του ιδιάζουσα ιδιαιτερότητα, γίνεται έθνος, το οποίο ταυτοχρόνως παρουσιάζεται ως το ώριμο στάδιο, το πλήρως ενήλικο στάδιο, του λαού ο οποίος είναι “στην πατρίδα του” σε μια συγκεκριμένη περιοχή (συγκρίνετε αυτό με την “αντίληψη επί της προσωπικότητας” που απορρέει από το άτομο ως αποτέλεσμα των εμπειριών και των περιπετειών του).
Σε αυτό το στάδιο της έκθεσης μας θα καταστεί σαφές το γιατί η Νεαρή Γερμανία επιμένει ότι στη νέα εποχή που εγκαινιάστηκε από τον πόλεμο μεταξύ 1914-1918, ο Γερμανικός λαός υφίσταται την ανάπτυξή του σε έθνος σαν να είναι ο τελευταίος λαός του δυτικού πολιτιστικού κύκλου· και γιατί η Νεαρή Γερμανία βρίσκει σε αυτό το γεγονός, τον λόγο για την αναπήδηση της Γερμανικής Επανάστασης πάνω σε ολόκληρο τον δυτικό πολιτιστικό κύκλο.
3. Ο ΡΥΘΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Από τις προηγούμενες διατριβές θα έχει καταστεί σαφές ότι αποδεχόμαστε το κύρος του ευφυώς διατυπωμένου νόμου του Oswald Spengler για την άνοδο και την πτώση του πολιτιστικού κύκλου -εν τοιαύτη περιπτώσει του δυτικού πολιτιστικού κύκλου· και ότι διακρίνουμε μέσα σε αυτόν τον σπουδαίο νόμο της κίνησης ολόκληρου του οικονομικού βίου, τον νόμο της γέννησης, της ωριμότητας, και του θανάτου.2
Όπως καθετί ουσιαστικά νέο, συμπληρώνουμε αυτόν τον νόμο της κίνησης ο οποίος είναι συγκρίσιμος με την κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο, με έναν δεύτερο – έναν του οποίου τις εκδηλώσεις έχω εγώ ο ίδιος περιγράψει προ μερικών ετών, ονομάζοντάς τον ως ο Νόμος της Τρισυπόστατης Πολικότητας. Η απόδοσή του μπορεί να συγκριθεί με την περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της.
Η εμπειρική μελέτη της πορείας της ανάπτυξης μέσα στον δυτικό πολιτιστικό κύκλο δείχνει κάποιες σταθερότητες, οι οποίες μετά από πιο προσεκτική εξέταση μπορεί να συστηματοποιηθούν ως ακολουθίες. Διακρίνουμε τις εποχές της επιφυλακτικότητας ή της σταθερότητας να εναλλάσσονται με εποχές χωρίς περιορισμούς ή με επανάστασεις. Μια μελέτη ημερομηνιών δείχνει ότι μια τέτοια εποχή διαρκεί από 140 μέχρι 150 χρόνια, και ακολουθείται από μια άλλη εποχή η οποία διαρκεί για περίπου το ίδιο. Χωρίς να ξεπερνώ τα όρια αυτού του εισαγωγικού έργου, τονίζω ότι οι τρεις τελευταίες μεταβατικές φάσεις ήταν: μεταξύ 1789-1799, η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση· μεταξύ 1640-1649, η Αγγλική Επανάσταση υπό τον Cromwell· περί το 1500 ξεκίνησε η ισχυρή επανάσταση λεγόμενη ως Μεταρρύθμιση (με την Αμερική να έχει ανακαλυφθεί μερικά χρόνια νωρίτερα).
Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω στην Ευρωπαϊκή ιστορία συναντάμε τέτοιες τομές όπως αυτή του 1350 (Hansa, Golden Bull, κλπ.)· περί το 1200, κλπ. Το βιβλίο του Hierbert Blank, “Schleicher? – Hitler? – Cromwell?” το οποίο εκδόθηκε από τις Εκδόσεις (Verlag) Lindner (στο Leipzig, 1932), περιλαμβάνει έναν λεπτομερή υπολογισμό αυτού του “Ρυθμού της Ιστορίας.”
Εάν εξετάσουμε πιο διεξοδικά τις ιδέες και τις μορφές αυτών των διάφορων εποχών, θα ανακαλύψουμε το αξιοπρόσεκτο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε μόνο με δύο συγκρουόμενες ιδέες, δύο αντίθετους πόλους, μεταξύ των οποίων ταλαντεύεται αδιάκοπα το εκκρεμές της ιστορίας: η ιδέα του εξαναγκασμού και η ιδέα του απεριόριστου· ή, θα λέγαμε, ο συντηρητισμός και ο φιλελευθερισμός.
Εάν προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε σε οργανική ύλη αυτές τις δύο ιδέες και την αλλαγή από τη μία στην άλλη, θα αναγνωρίσουμε εύκολα τις δύο βασικές δυνάμεις της οργανικής ύλης, την αυτοσυντήρητη παρόρμηση και αυτήν που συντηρείται από το είδος. Η πρώτη διαπλάθει τον εαυτό, το εγώ, η δεύτερη διαπλάθει το είδος, την κοινότητα ως πρόσωπο, το εμείς, μέσα στο κέντρο του κόσμου. Η πρώτη είναι το έδαφος από το οποίο αναπτύσσεται η ιδέα του εγώ, η δεύτερη είναι το έδαφος από την οποία αναπτύσσεται η ιδέα του εμείς.
Είναι περιττό να εξηγήσω το γιατί αναγνωρίζουμε αυτή την ιδέα του εγώ με φιλελευθερισμό, και την ιδέα του εμείς με συντηρητισμό, εφόσον μετά από ο,τι έχει ειπωθεί είναι προφανές ότι απορρίπτουμε την προσπάθεια να διαβαθμίσουμε τις αντίστοιχες αξίες τους, διότι το θεωρούμε μη-οργανικό. Όπως ακριβώς δεν μπορείτε να πείτε ότι η μέρα είναι πιο σημαντική από τη νύχτα, ή η νύχτα από την ημέρα, εφόσον η μία καθορίζει την άλλη, και αμφότερες αποτελούν απλώς τους πόλους μεταξύ των οποίων ταλαντεύεται το εκκρεμές της περιστροφής της γης· έτσι δεν μπορείτε να πείτε ότι η ιδέα του εγώ αξίζει περισσότερο από την ιδέα του εμείς, ή η ιδέα του εμείς αξίζει περισσότερο από την ιδέα του εγώ, ότι ο φιλελευθερισμός είναι πιο προτιμητέος από τον συντηρητισμό, ή ο συντηρητισμός είναι πιο προτιμητέος από τον φιλελευθερισμό, εφόσον ο ένας καθορίζει και τον άλλο, και αποτελούν απλώς τους πόλους στους οποίους ταλαντεύεται η ζωή στην διαδρομή της από την γέννηση ως τον θάνατο.
Μια απλή σύγκριση μπορεί να κάνει την διττή αιωνιότητα-νομοθεσία πιο εύκολα κατανοητή. Μέσα στον νόμο από τον καρπό του μήλου μέχρι το δέντρο των μήλων και μέχρι το νεκρό ξύλο, ανταποκρίνεται ετησίως στον ρυθμό του καλοκαιριού και του χειμώνα -ένας ρυθμός του οποίου οι μορφές έκφρασης είναι κυρίως καθορισμένες από τον νόμο της ηλικίας.
Αποδεικνύουμε, επομένως, ότι οι “ιδέες” του συντηρητισμού και του φιλελευθερισμού αντικαθιστούν συνεχώς η μία την άλλη στην όψη ενός πολιτισμικού κύκλου, καθορίζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρωπίνων όντων, και εκ τούτου καθορίζοντας τις μορφές της ζωής τους.
Σύμφωνα με τον τρισδιάστατο χαρακτήρα όλης της οργανικής ζωής σε ένα σώμα, μυαλό και ψυχή (το φυσικό επίπεδο αντιπροσωπεύει τη σχέση των ανθρωπίνων όντων με τα αντικείμενα· το πνευματικό επίπεδο, τη σχέση των ανθρωπίνων όντων μεταξύ τους· και το ψυχικό επίπεδο, τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό), καθεμιά από αυτές τις ιδέες εκδηλώνεται σταθερά και ταυτόχρονα πάνω σε αυτά τα επίπεδα της ζωής. Σε μια εποχή όπου η “ιδέα του εμείς” είναι κυρίαρχη, εμείς είμαστε εξαναγκασμένοι να παρατηρήσουμε, τον συντηρητισμό, μια οικονομία στην οποία επιβάλλεται η ιδέα του εμείς, μια κοινωνική τάξη που χαρακτηρίζεται από την ιδέα του εμείς, μια καλλιέργεια της ιδέας του εμείς· και αντιθέτως όταν κυριαρχεί η ιδέα του εγώ παρατηρούμε μια οικονομία στην οποία επιβάλλεται η ιδέα του εγώ, μια κοινωνία της ιδέας του εγώ, μια καλλιέργεια της ιδέας του εγώ.
Στην τωρινή διάλεκτο (σχετικά με την παροντικά παρακμάζουσα ιδέα του εγώ ως χαρακτηριστικό φιλελευθερισμού) εμείς εκ τούτου μιλούμε για “καπιταλισμό” όταν ο καπιταλισμός είναι κυρίαρχος στο φυσικό οικονομικό επίπεδο· μιλάμε για “ατομικισμό” όταν ο φιλελευθερισμός είναι κυρίαρχος στο πνευματικό-κοινωνικό επίπεδο (πχ. στο κράτος)· μιλάμε για “υλισμό” όταν ο φιλελευθερισμός είναι κυρίαρχος πολιτισμικά και στο ψυχικό επίπεδο (πχ. σε θρησκευτικά ζητήματα). 3
Αυτή η τριαδικότητα του καπιταλισμού, του ατομικισμού και του υλισμού είναι αυτό που διακρίνουμε, καθώς αποτελούν μορφές του φιλελευθερισμού που ενυπάρχουν στο φθίνον στάδιο του δυτικού πολιτισμικού κύκλου.
(συνεχίζεται)
Υποσημειώσεις:
1 Είναι αυτονόητο ότι διαφωνούμε κάθετα όσον αφορά τη Ρωσία, η οποία ασφαλώς και ανήκει στην Ευρώπη φυλετικά, ιστορικά και πολιτιστικά, όπως και όλα τα Σλαβικά έθνη. Ο Otto ως Γερμανός συντηρητικός και εθνικιστής, όπως ο ίδιος παραδέχεται, αλλά και γνώστης της Ευρωπαϊκής ιστορίας τρέφει ένα φόβο για την Ρωσία που προέρχεται από την δυτική πολιτική παράδοση την οποία και υπερασπίζεται. Ανέκαθεν η Δύση έτρεμε την Ρωσική αυτοκρατορία, είτε Τσαρική είτε Σοβιετική, αφού αυτή διέθετε τεράστιους υλικούς πόρους καθώς και ένα πολυπληθές και σκληραγωγημένο έμψυχο δυναμικό που δύσκολα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από οποιαδήποτε δυτική δύναμη χωρίς συμμαχία με άλλες δυτικές δυνάμεις. Επίσης ανέκαθεν οι Γερμανοί εποφθαλμιούσαν τις εύφορες εκτάσεις της δυτικής Ρωσίας, καθώς αυτές αποτελούσαν έναν οικονομικό ζωτικό χώρο απολύτως αναγκαίο στον πανταχόθεν “συμπιεσμένο” από την Δύση Γερμανικό λαό και ακριβώς αυτός τους ο διακαής πόθος για τις Ρωσικές πεδιάδες ονομάστηκε “επέκταση προς ανατολάς”.
2 H θεώρηση του Spengler περί των ιστορικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτιστικών κύκλων είναι για εμάς απολύτως αντιεπιστημονική και ακραία φαινομενολογική στην βάση της. Δεν υπάρχουν ιστορικοί κύκλοι οι οποίοι να κινούνται από αέναες εξωανθρώπινες δυνάμεις της ιστορίας. Διαμορφωτές της ιστορίας είναι οι φυλές, οι τάξεις και οι προσωπικότητες. Περισσότερα εδώ.
3 Όσον αφορά στον φιλοσοφικό υλισμό και την θρησκευτικότητα. Για το θέμα του βιολογικού υλισμού έχει ανέβει εκτενές άρθρο στο οποίο τοποθετούμαστε εκτενώς και επαρκώς αποδεικνύοντας ότι ο φιλοσοφικός και βιολογικός υλισμός, ο οποίος βασίζεται στην επιστημονική θεώρηση της ζωής είναι άκρως αντίθετος τόσο με τον ιστορικό και φιλοσοφικό ψευδο-υλισμό του Μαρξισμού όσο και με τον παραδοσιακό εθνικιστικό ιδεαλισμό. Βεβαίως τασσόμαστε υπέρ του θετικού Χριστιανισμού, δηλαδή ενός χριστιανισμού που δεν εμπλέκεται στην πολιτική εναντίον του Εθνικισμού και δεν αποδέχεται την διεθνιστική φύση του Χριστιανισμού, αλλά δεν δεσμευόμαστε από αυτόν με κανένα τρόπο.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ 